Дрычынскі сельсавет размешчаны на паўднёвым захадзе Асіповіцкага раёна і мяжуе з Дараганаўскім сельсаветам Асіповіцкага, Суцінскім - Пухавіцкага і Дражненскім - Старадарожскага раёнаў Мінскай вобласці. У яго склад уваходзіць 10 населеных пунктаў, 5 з якіх размешчаны на беразе ракі Пціч.
Цэнтр з 1957 года - вёска Дрычын, якая знаходзіцца ў 29 км ад райцэнтра, у 12 км ад бліжэйшай чыгуначнай станцыі Фалічы Старадарожскага раёна Мінскай вобласці і размешчана на аўтадарозе Асіповічы-Баранавічы.
Вёска Дрычын утварылася ў пачатку XX стагоддзя. З успамінаў старажылаў вядома, што на правым беразе ракі Пціч размяшчаўся багаты маёнтак пана Анісіма Карозы, які знік пасля адмены прыгоннага права. У той час з'явіўся яўрэй Бэрка. Бераг ракі ён лічыў сваёй уласнасцю і не дапускаў туды нікога лавіць рыбу. З часам уся яго сям'я памерла і была пахавана на ўзвышшы каля ракі Пціч. Да гэтага часу гэтае ўзвышша носіць назву «Бэркавы скарбы».
У пачатку XX стагоддзі здалёк сталі прыязджаць людзі, каб купіць кавалак панскай зямлі. Перасяленцы з вёскі Дрычын Пухавіцкага раёна ўтварылі Новы Дрычын. У 1917 годзе ў архіўных выданнях значыцца засценак Дрычын, які налічвае 12 гаспадарак і 65 жыхароў.
У 1935 годзе вёска Юравічы, размешчаная на левым беразе ракі Пціч, згарэла, і жыхары пераехалі ў вёску Дрычын, а ў 1939 годзе да яе далучыліся ўсе бліжэйшыя хутары.
Адна са старажытных вёсак сельсавета Жыцін вядомая з ХV1 ст. як цэнтр маёнтка Мінскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага. З 1793 уваходзіць у склад Расійскай імперыі, з 1795 - у Бабруйскі павет Мінскай губерні.
У 1866 годзе тут было адкрыта народнае вучылішча. У 1897 г. ў вёсцы налічвалася 1030 чалавек. З 1924 па 1957 год в. Жыцін з'яўлялася цэнтрам сельсавета.
Жыхары сельсавета свята шануюць памяць аб земляках, якія загінулі ў гады Вялікай Айчыннай вайны. У Дрычыне і Вялікім Бары ўзведзены помнікі, на якіх высечаны 288 імёнаў загінуўшых воінаў і партызан.
Ураджэнец в. Майсеевічы Сяргей Мікалаевіч Каданчык з 1928 года служыў у Чырвонай Арміі, падчас Вялікай Айчыннай вайны прайшоў шлях ад камандзіра роты да камандзіра палка. Загінуў у 1943 годзе ў баях за вызваленне г. Наварасійска. Удастоены звання Героя Савецкага Саюза (пасмяротна).
На могілках в. Жыцін пастаўлены помнік ураджэнцу в. Заняцечча Анатолю Уладзіміравічу Мошчыну, які загінуў у 1982 годзе ў Афганістане падчас праходжання службы ў радах Савецкай Арміі. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі (пасмяротна).
СВК “Калгас “Пціч” і “Калгас імя Чарняхоўскага”, размешчаныя на падведамнай тэрыторыі сельсавета, спецыялізуюцца на мяса-малочнай жывёлагадоўлі, вырошчванні збожжавых культур.
Калгас "Шлях Ільіча" быў утвораны ў 1929 годзе. Першапачаткова ў яго ўваходзіла невялікая частка в. Крамак. У 1937 годзе да гаспадаркі быў далучаны калгас "Новы Крамак", у 1971 - калгас імя Чапаева. У 1965-1969 гадах калгас узначальваў М.Д.Верабей і гаспадарка знаходзілася ў ліку перадавых у раёне.
Калгас імя Чарняхоўскага ўтвораны ў 1950 годзе шляхам аб'яднання гаспадарак "Новы Жыцін", "1 Мая", "Чырвоная змена". У перыяд з 1950 па 1962 год адносіўся да Старадарожскага раёна, з 1962 па 1968 год - да Слуцкага раёна Мінскай вобласці, з 1968 года - да Асіповіцкага. У 1972-1992 гадах гаспадарку ўзначальваў А.М.Дзянісевіч, узнагароджаны за працоўныя заслугі ордэнам "Знак Пашаны".
На тэрыторыі сельсавета таксама размешчаны лясніцтва, комплекс сярэдняя школа-дзіцячы сад, СДК і сельскі клуб, урачэбная амбулаторыя і ФАП, чатыры магазіны, дзве АТС, дзейнічае Праваслаўная Свята- Міхайлаўская царква.
Усяго пражывае 959 чалавек, з іх працаздольнага насельніцтва - 473, пенсіянераў-361, дзяцей - 125.
Знакаміты ўраджэнец сельсавета Міхаіл Дзмітрыевіч Варабей, 1930 г.н., Герой Сацыялістычнай Працы, Заслужаны работнік сельскай гаспадаркі Рэспублікі Беларусь узнагароджаны ордэнамі Леніна і Працоўнага Чырвонага Сцяга.
